फैलँदै क्रिश्चियानिटी सरकार कर्मचारीको मिलेमतो ।

बालगृह, विधालय र अन्य समाजसेवाको आवरणमा नेपालमा क्रिश्चियानिटी प्रचार प्रसार तथा प्रवर्द्धन गर्ने एक संस्थाको बारेमा खुलासा भएको छ ।

नयाँ पादरीहरूलाई लाई देशब्यापी रुपमा प्रशिक्षित गर्दै क्रिश्चियानिटी विस्तारको घोषित योजनामा रहेको मर्सी मिसन हिमालय नेपाल नामको एक क्रिश्चियन गैरसरकारी संस्थाले समाजकल्याण परिषद मार्फत करोडौं रुपैयाको परियोजना स्वीकृत गराएर काम गरिरहेको खुलेको छ ।

कुसुन्ती-१३, दिव्यनगर, ललितपुर ठेगाना रहेको मर्सी मिसन हिमालयले ललितपुर जिल्ला कार्यालय र समाज कल्याण परिषद बाट सन् २००८ देखि अनुमति लिएर काम गरिरहेको छ ।

मर्सी मिसन हिमालयले सन् २००८ देखि बाइबल स्कूल र पादरी प्रशिक्षण लगायतका कार्यक्रम चलाइरहेको छ पछिल्लो दुई आर्थिक वर्षमा मात्रै एक करोड बढीका परियोजना ल्याएको मर्सी मिसनले अहिलेसम्म ६४ जना अनाथ बालबालिकालाई बसोबासको व्यवस्था गरेको, दुर्गम पहाडी क्षेत्रका सयौं पास्टर तथा चर्चका नेताहरूलाई प्रशिक्षित गरिसकेको आफ्नो वेबसाईटमा उल्लेख गरेको छ ।

आगामी दिनमा ५०० बालबालिकालाई बसोबासको व्यवस्था गर्ने लक्ष्य राखेको मर्सी मिसनले आफ्नो मर्सी मिसन एकेडेमी नामको बाइबल स्कुललाई उच्च मा.वि. तह सम्म पुर्याउने लक्ष्य रहेको जनाएको छ ।

आफ्नो पृष्ठभूमि तथा आधार भूमि दुबै बाइबल बताउने उक्त संस्था बिब्लिकल डक्टरिन र बिब्लिकल वर्ल्ड भ्यूज बाट प्रभावित, स्थापित तथा संचालित देखिन्छ । आवरणमा समाजसेवा जस्तो देखिए पनि मूलतः धर्म प्रचार प्रसारनै उसको उदेश्य रहेको प्रष्ट देखिएको छ ।

जीतबहादुर विश्वकर्मा “सामुयल” संस्थापक अध्यक्ष रहेको मर्सी मिसन हिमालयले, खुला रूपमा फरक आवरणमा रहेर धर्म प्रचार गरिरहेको देखिएपनि सम्बन्धित निकायले त्यस प्रति कुनै चासो नदेखाएको पाइएको छ ।

नेपाली समाजमा बढ्दो धर्मान्तरण र यसले निम्ताएको अनेकौं समस्याहरू बिच गैरसरकारी संघ संस्था तथा अन्तराष्ट्रिय गैरसरकारी संघ संस्थाहरूको भूमिका र कामहरू आलोचित हुँदै आएका छन् । पछिल्लोपटक देशभर चर्चहरुको संख्या बढेको, धर्म परिवर्तनको अवस्था तिब्र रूपमा उकालो लागेको र यसले सामाजिक विशृंखलता बढाएको भन्दै यस प्रति सरकारले गम्भीर रूपमा ध्यान दिनुपर्ने भन्ने आवाजहरू बढिरहेको बेला यसरी सरकारी निकायको आँखै अघिबाट संगठित रूपमै फरक आवरण भिरेर धर्म प्रचार गरिएको घटना अगाडी आएपछि यसले धेरैलाई झस्काएको छ ।

समाचार StimNews बाट  साभार गरिएको हो । 

थप समाचार हरू 

हिन्दु धर्मगुरू माथी गोली प्रहार 

स्वर्गको टुक्रा फोखरा

Destination: Pokhara

Pokhara, the heaven of World is located in the center of Nepal and Kaski. Pokhara is approximately 200km west of the capital of Nepal “Katmandu”. This city is one of the most beautiful city of Nepal. Pokhara valley is the Second largest city of Nepal which is at the altitude of 727 meters to 980 meters. There are 3 highest peaks in the world and they are - Dhaulagiri, Annapurna, and Manaslu. It is full of natural beauties with the extensive range of Himalayas, lakes, historical temples, caves and scenic beauty of the green forest.

Pokhara Tours:

Day 1:
Most of the popular and peace lodge are available at the lakeside of Pokhara area and at Begnas Lake. First, you have to choose where you want to stop. If you start your trip at 7 o’clock from Sarangkot you can view the sunrise with the flavor of organic coffee locally available at Sarangkot. Sarangkot is the point for the paragliding also. You can make your trip through paragliding from Sarangkot to Phewa Lake. You can see the wide range of the Himalayas and the image of the Himalayas on the Phewa Lake. After then, you can take the launch at the traditional restaurant in Lakeside.
थप पढ्न यहाँ जानुहोस 

सुदुरपश्चिमको सम्बृद्धीका लागि वातावरणमैत्रि उर्जा

हरीशप्रसाद भट्ट

सुदुरपश्चिम पुर्वमा कर्णाली नदी र पश्चिममा महाकाली ले घेरिएको सुन्दर र देशको महत्वपुर्ण भूभाग हो । देश राजनीतिक सङ्क्रमणबाट गुज्रिरहेको सताब्दि पुग्न आँट्यो, यहि बेला संसारले विकास, विज्ञान र प्रविधिको  मामलामा हामीलाई अरु केहि दशक पछि छोडिदिएको छ । भुगोलमा सानो भएर पनि देशको आर्थिक सम्बृद्धीमा आधाबढी योगदान गर्न सक्ने हैसियत भएको सुदुरपश्चिम कहिल्यै राज्यका सञ्चालकहरुको नजरमा परेन । यहाँको विकास र श्रोतसाधनहरुको उपयोगकालागि कुनै वैज्ञानिक अध्ययन भएनन । प्राज्ञिक र राजनीतिक चेतना जनस्तरमा अझै पुग्न सकेको छैन । दुनियाँ ईन्टरनेटबाट अन्तरिक्षको अध्ययन गरिरहेका बेला हाम्रो शुदुरपश्चिमले भोकमरी, विभेद, अन्धविश्वास, गरिबी र घृणित राजनीतिक खिचातानीसंग जुधिरहेको छ । यहाँको भूगोल र प्रकृति आफैमा वरदान हो । पर्यटन तथा अन्य उद्द्योगहरुको बरोबरी सम्भावना छ । गणतात्रिक नेपालले संघिय संरचनामा छुट्टै प्रदेश समेत घोषणा गरिसकेको अवस्थामा यहाँको भूगोल, प्रकृति र समाजको वैज्ञानिक अध्ययन जरुरी छ । साँच्चै नै संघिय एकाईहरुलाई आत्मनिर्भर, विकसित र शान्त सम्बृद्ध बनाउँदै राष्ट्रिय लक्ष्य हाँसिल गर्न शुदुरपश्चिमको वातावरण, भूगोल, उर्जा र पर्यटन उद्योगको प्राज्ञिक अध्ययन र वहस सुरु गर्नु पर्छ । शुदुरपश्चिम कृषि र पर्यटनकालागि उत्तिकै महत्वपूर्ण र उपयुक्त ठाँउ हो । शुदुरपश्चिममा उत्तर पश्चिमी क्षेत्रबाट आउने मनसुनि वायुले गर्दा अधिकांस समय मौसमी वर्षा भईरहन्छ । यसकारण पनि अरु क्षेत्रभन्दा कम सुख्खा रहने गर्छ । गर्मी मौसममा भने भारतीय मरुभूमीबाट पश्चिम तरार्इ्तिर बहने तातो हावा -लू_ चल्नाले भने समस्या निम्त्याएको हुन्छ । न त शासनसत्ता सञ्चालक ले यहाँका समस्या सुनेका छन न त यहाँका विशेषता बारे नै उनिहरु जानकार छन । जिल्ला विकास समितीहरुको क्षेत्रिय सञ्जाल (सन २००३) ले तयार पारेको प्रतिवेदनलाई आधार मान्ने हो भने सुदुरपश्चिममा १,६९६,४६१ किलो जडिबुटी उत्पादन हुन्छ जसमा १६ लाख किलो प्रतिवर्ष त बहुमुल्य यार्सागुम्बा मात्रै उत्पादन हुँदो रहेछ । जडीबुटी मात्रै नभएर थुप्रै अरु क्षेत्रमा सम्भावना बोकेपनि हामीले आर्थिक सम्बृद्धीको सुरुवात सम्त भएको देख्न सकेका छैनौँ ।

वातावरणमैत्रि उर्जा

अहिलेको युगमा सम्बृद्धीको पहिलो सुचक भनेको उर्जालाई लिने गरिन्छ । खासगरि पेट्रोलियम पधार्थ सकिँदै गएको छ । आणविक लगायतका उर्जा अविकसित देशको पहुँचमा छैनन र उपयुक्त पनि छैनन । यस्ता ईन्धनको रुपमा प्रयोग हुने उर्जाश्रोतहरुले वातावरण लाई पनि हानि पुर्याँउछन । कमजोर व्यवस्थापन र कम श्रोतसाधनहरु भएर पनि वातावरणमैत्रि तरिकाले उर्जा उत्पादनको काम गर्नसकिन्छ । विकासका गतिवीधिहरु गर्न समेत उर्जा लाई पुर्वाधारको रुपमा लिने गरिन्छ । उर्जाका श्रोतहरु मध्ये अधिकांस नविकरणीय उर्जाका श्रोतहरुनै वातावरणमैत्रि उर्जाका श्रोत हुन् ।  ति सबै उर्जाका श्रोतहरु 

समृद्धि, राष्ट्रबाद र युवा

समृद्धि, राष्ट्रबाद र युवा

हालैका दिनमा सबैको ध्यान खिच्ने, धेरै बोलिने र सुनिने शब्द हुन राष्ट्रिय समृद्धि अनि राष्ट्रबाद । यसलाइ गुडाउने, चलायमान बनाउने र लक्षमा पुग्न मेहनत गर्ने शक्ति सामर्थ्य र जोश भएका मानविय जमात हुन युवा । अझ हाम्रो सामाजीक परिभाषामा १८ देखी ४० सम्मका मानवहरू नै युवा हुन । नेपाल एकिकरण गर्दा पृथ्विनाराण शाह कति बर्षका थिए? हाम्रै देशका नेताहरू जुन अहिले सत्तामा र सत्ताको वृत्त वरीपरी घुमीरहेका छन । ७ सालको क्रान्ती गर्ने बेलामा ३६ सालको क्रान्ती र ४६ सालको आन्दोलन सम्म युवा नै थिए । तर मुल समस्या प्रजातन्त्र, लोकतन्त्र, गणतन्त्र जे भने पनि त्यही ल्याउनका लागि सारा जवानी र उर्जावान समय खर्च गरे । त्यसको ब्याजको लोभमा अझै बुढो गोरूले झै ठाँउ ओगटी रहेका छन । भने हामी जस्ता उर्जावान युवाहरू तिनैलाइ गालि गर्दै देश बनेन र समृद्ध हुन सकेन भनेर उच्च शिक्षा, रोजगार र व्यवसायका लागि खल्तिमा पासपोर्ट बोकेर विदेश धाइ रहेका छौं । पाए सम्म नेपाल नफर्कने गरी उतै घरजम गरेर बस्ने मनसायमा पनि छौं । भरखरै ७२ सालमा भएको दुखद प्राकृतिक प्रकोप र भारतिय नाकाबन्दी पछि अर्को कुराले पनि सबैको ध्यान मोडेको छ त्यो हो राष्ट्रबाद । धेरै मध्य केही युवा यसैको पछि लागेका छन । त्यसलाइ जानिदो नजानिदो गरी लाभमा बदल्न राजनितिक दलहरूले बिभिन्न तिकडम हरू अपनाइ रहेका छन । हामी प्रयोग भै रहेका छौ।

नेपाल कृषि प्रधान देश, जलश्रोतको धनी देश, बुद्ध,भृकुटी, अरनिको र सिताको जन्मभुमी, सगरमाथा लगायत बिश्वका १० मध्य ८ वटा उच्च हिमाल भएको देश पर्यटकको लागि स्वर्ग जस्तै देश, जल, जमिन र जडिबुटीको भरपुर उपयोग गर्न सकिने देश । हामी समृद्ध छैनौ र ?  यतिका श्रोत, इतिहास र गर्वलायक तथ्य अरू कुनै देशमा छ र? र पनि हामी कसरी गरीब ? कसरी हामी कम्जोर ?  हामी कमजोर भयौ किबनाइयौ ? 

नेपाल को एकीकरण पछि जारजरकोटमा रहेको हतियार बनाउने बस्तिमा रहेका हतियार बनाउन सिपालु कामदारहरूको हात काटेर

केपी ओली, गाली ताली अनी हामी !

के पि ओली अहीले नेपाली जनजिब्रोमा र अन्तराष्ट्रिय समुदायमा पनि चर्चाको नाम हो । चाहेर होस या नचाहेर मिडियामा, अधिकांश नेपालीको मन मस्तिष्कमा हरेक दिन ओली झुन्डिएकै छन । गालि गर्न होस या तालि बजाउन । भारतिय हस्तेक्षपका बिरूद्ध लडेको भनेर, भारतिय एकाधिकार तोडेको भनेर, उखान भनेर प्रतिद्वन्दीको आत्मविश्वास गिराउने रूपमा या हावादारी कुरा भन्ने भनेर । सबैले हरेक दिन सम्झेकै छन ।

सकारात्क नजरमा केपी

जब सम्म उनि शक्तिमा थिएनन, रूखो बोल्ने, गुण्डा राजलाइ संरक्षण गर्ने, छुच्चो चरित्र, अनि महाकाली सम्झौता वा अरू गतिबिधी मेरा नजरमा केपी ओली खराब पात्र थिए । एमालेमा कोही हट्नु पर्ने वा माओवादीको सफाया कारबाहीमा कोही पर्ने व्यक्ति छ भने त्यो केपी ओली हो भन्ने लाग्थ्यो । एक जना मित्र संग लालबाबु पण्डीतको समर्थन गर्दा एमालेमा कोही नराम्रो छ भने त्यो राधा ज्ञवाली, बामदेव र केपी हुन भनेर र राम्रो मानिसमा लालबाबु, गोकर्ण बिष्टको पक्ष लिएको हो मैले । ति लिष्टमा जानेर नजानेर दिर्घकालिन नेपालको भबिष्य अनि पुर्व प्रम हरूको ब्यबहार संग तुलना गर्दा अडान भएका, भारत संग जानेर नजानेर नझुकेका, भारतको एजेन्डामा झुक्नु भन्दा नेपाली दल संग झुक्नु श्रेयकर सम्झिएका । फलस्वरूप माओवादी केन्द्र संग जायज नाजायज भद्र वा अभद्र जे भने पनि सम्झौता गरेका । जे गरे नेपालका लागि महेन्द्र पछि देशका लागि यत्तिको काम गरे यस भन्दा अघि मनमोहन बाहेक कुनै सम्मान जनक रूपमा सम्झने प्र.म. छैनन नेपालमा । भविष्यमा नेपालको इतिहासमा स्मरण योग्य प्रधान मन्त्रीमा केपी ओलीको नाम हुनेछ ।

सरकारको काम

जसरी पहिले सत्तामा पुगी सकेका भुत पुर्व प्रमहरूले के पि सरकारको बिरोध गरेका छन त्यो आँफैमा हास्यास्पद छ । हिजो आफु सत्तामा हुँदा सिन्को भाच्न नसक्नेहरू ओलीको सपना झुटो भनेर खिल्ली उडाउँदै २५ बर्षे अर्को स्वप्न देखाएका छन, कामहरू खेलाची सम्झेका छन ।